Wojciech Fangor urodził się w 1922 roku w Warszawie. W czasie wojny studiował prywatnie u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego, a w 1946 roku ukończył warszawską ASP. Był malarzem, grafikiem, rzeźbiarzem i artystą w przestrzeni publicznej. Debiutował w 1949 roku wystawą kubizujących pejzaży i portretów. Popularność przyniosły mu obrazy malowane w latach pięćdziesiątych, szczególnie Postaci (1950), Matka Koreanka (1951) oraz plakaty, w tym otwierający historię polskiej szkoły plakatu Mury Malapagi (1952). Lata pięćdziesiąte to także współpraca z architektami Jerzym Sołtanem i jego zespołem. Okres ideowych i artystycznych przewartościowań zaowocował w twórczości Wojciecha Fangora realizacją pierwszego w historii sztuki światowej Studium Przestrzeni (1958, wspólnie ze Stanisławem Zamecznikiem). Malował wtedy bezkrawędziowe, pulsujące barwami abstrakcyjne obrazy. „Pozytywna przestrzeń iluzyjna” to autorska teoria realizowanego doświadczenia artystycznego. W latach 1961–1966 mieszkał i pracował w krajach Europy Zachodniej, a od 1966 roku w Stanach Zjednoczonych. Uczestniczył w słynnej międzynarodowej wystawie The Responsive Eye w Museum of Modern Art w Nowym Jorku w 1965 roku. W 1970 roku miała miejsce indywidualna wystawa artysty w Solomon R. Guggenheim Museum w Nowym Jorku. Po 1974 roku artysta maluje obrazy figuratywne, w których wykorzystuje różne techniki malarskie i sposoby przedstawiania dominujące w kulturze wizualnej drugiej połowy dwudziestego wieku. Nawiązuje do krytyki mediów elektronicznych i krytyki kultury współczesnej. W 1990 roku ekspozycja Wojciech Fangor, 50 lat Malarstwa w Państwowej Galerii Sztuki Zachęta otworzyła powrót twórczości Fangora do polskich salonów wystawienniczych i galerii. W1999 roku artysta wrócił na stałe do Polski i w czerwcu 2002 roku otworzył wystawę retrospektywną w Galerii Sztuki Współczesnej BWA w Katowicach, a w roku 2003 w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. W tym czasie powstają obrazy, w których autor bada czasoprzestrzeń w obrazie i kontekście kulturowym, powstają obrazy i formy, doświadczenia plastyczne, których rezultat został przedstawiony w Wystawie wystawy w 2005 roku w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Był to czas nawiązań do odkryć i teorii sprzed blisko pięćdziesięciu laty, czas artystycznej refleksji nad pamięcią, nad palimpsestowym charakterem kultury. Początek drugiej dekady XXI wieku artysta wypełnił pracą nad Projektem plastycznym II linii warszawskiego metra.